priv żwiry

aaa4

Kiedy przyjaciel to powiedzial, dostrzegl glebokie zawstydzenie rozszerzajace sie niby brudna plama na twarzy Takashiego i wydalo mu sie, ze zrozumial znaczenie jego gwaltownej reakcji w chwili zaskoczenia. Jako czlowiek wrazliwy i uprzejmy, nie mogl oprzec sie poczuciu zalu. Najwyrazniej bowiem utrafil w najbardziej czule miejsce skruszonego dzialacza studenckiego. Obaj zamilkli i wpatrywali sie w geste rzedy pekatych sloikow stojacych na polkach po przeciwnej stronie lady. Patrzyli na rozowawy plyn wypelniajacy je po brzegi, slodkawy i surowy niby wnetrznosci. W krzywiznach sloikow odbijaly sie ich sylwetki; kiedy obaj sie poruszali, chwialy sie takze rozowe zjawy w przesadnych poruszeniach i zdawalo sie, ze zaczynaja spiewac: Ameryka! Ameryka!

W czerwcowa noc, gdy Takashi byl jeszcze nieskruszonym dzialaczem studenckim, a przyjaciel nie tyle z przekonan politycznych, ile dla towarzyszenia swej dopiero co poslubionej zonie, ktora uczestniczyla w demonstracji jako czlonkini malego zespolu teatralnego, znalazl sie przed gmachem parlamentu, powstalo zamieszanie; wtedy przyjaciel, chroniac zone przed atakiem uzbrojonej policji, dostal silny cios palka w glowe. W sensie chirurgicznym nie bylo to zbyt grozne pekniecie, ale od tego uderzenia w owa noc pachnaca zielonymi liscmi, w glowie przyjaciela pojawila sie jakas anomalia -mroczna sklonnosc do maniakalnej depresji stala sie jego nowa cecha. Z takimi wlasnie ludzmi najmniej pragna sie spotkac skruszeni dzialacze studenccy.

Przyjaciel, coraz bardziej zaklopotany milczeniem Takashiego, patrzal nadal na rozowe sloiki; wydawalo mu sie, ze jego oczy roztopione w goraczce zaklopotania zmieni